Update uit ziekenhuis van Hong Kong

En voor diegene die ons reisprogramma kennnen, weten dat dit niet in de planning stond
Ik (Corne) heb ook al een week bijna geen bericht meer gemaakt, vandaag vond ik het goed om jullie te vertellen wat er is gebeurt.

Afgelopen dinsdag zouden we een wandeling gaan maken in lijiang richting ee kloof. Daarvoor moesten we natuurlijk de berg op. Toe we een twee uur gelopen hadden hadden we pauze, het was een fikse klim waarbij het mij niet zo goed afging. Maar goed, toch doorzetten. Er kwam een moment dat ik uit balans raakte en begon uit te glijden. Het hellingmeter was er niet zo groot , misschien 1,5 meter dus ik dacht deze gewoon mee te lopen. Helaas kwam ik door mijn snelheid en de grote aantallen rotsblokken ongelukkig terecht. Hierbij heb k mij. Rechter onderbeen serieus gebroken. Beide botten zijn kapot.

Sindsdien is het een beetje een nachtmerrie geweest mag ik wel zeggen. Want ik lag boven op een berg, na bijna 1 uur was er een....ambulance. Wij zouden het een te gammel mini busje noemen. Op een mogelijk nog gammelere brancard ben ik nadat ik spalk het gekregen van een paar plankjes, door bijna het hele dorp naar de weg gedragen omdat de ambulance niet bij kon komen. Daarna volge een rit van 1 uur de berg af en naar plaatselijke ziekenhuis om infuus aan te legen en toen in 3 uur verder naar ziekenhuis lijiang.
Daar heb ik twee keer een nieuwe spalk gehad en is na veel gebel met de SOS centrale de keuze gemaakt om in hong Kongo de operatie te gaan uitvoeren. Het ziekenhuis van lijiang is helemaal niet volgens onze maatstaven. Vies, klein, ongecontroleerd en geen Engels , gelukkig hat de reisagent die ons begeleide er voor gezorgde dat er altijd iemand bij ons was voor vertaling. Chinezen zij ook dan niet uit te staan. Allemaal bemoeien, die reisagenten ook, er waren nog mengen die me gedragen hadden bij. Kortom een drukte. Grootste probleem is natuurlijk dat ik nergens inpas en werd daarmee een bezienswaardigheid .
Roken in ziekenhuizen is hier eigenlijk verboden et als in de ambulance maar daar stoort niemand zich aan.

Voor de reis naar Hongkong moest ik eerst per auto weer naar kunming een rit van 6 uur wer gezegd. In totaal heb ik 11 uur in die iets grotere minibus gelegen. Wederom ondersteund omdat mijn hoofd of voet buiten de brancard viel. We kwamen veel te laat aan en daardoor snel geslapen. Dit leek al meer op een ziekenhuis.
De volgende ochtend was er een artsenteam uit Hongkong die me begeleiden. Maar met brancard in een Boeing 737 waar je twee rijen van 3 stoelen hebt is wel lastig. Er was een plaats voor me gemaakt, maar we bovenop de stoelen. Toen ik er eenmaal oplag ( ik kan het niet meer vertellen hoe dat ging) lag ik met mij neus bijna tegen de lampjes. De vlucht ging goed.
Eruit was gemakkelijker en toen met de ambulance naar voren en weer overgeladen in een andere auto. En zo zijn we gisteren aangekomen in het ziekenhuis.
Vanmorgen het ik een eerste operatie ondergaan om de open wond goed schoon te maken, want helaas heb er onderweg een ontsteking bij Gekregen. Volgens de arts ziet het er nog niet ged uit om te gaan fixeren, dus dat spoelen moet nog wel een keer extra. maar we weten verder nog niets.
Ik voel me nu na de operatie wel bete, ik heb een fatsoenlijke spalk, het ziekenhuis is erg goed en vergelijkbaar met thuis. Dus dat is prima.

Verder moet ik Frank echt bedanken, hij heeft zich zo goed gehouden en me door deze eerste dagen gesleurd. Het is echt niet te omschrijven wat hij allemaal heeft gedaan! Ik hou zoveel van hem!

Voor nu weet ik nog niet wanner ik terug kom , laten we hopen dat nu alleen nog goed nieuws komt.

Dit was niet het leukste bericht om te schrijven maar ik had erg de behoefte om het te doen. Nu hebben jullie het echte verhaal tenminste gehoord.