Geen nieuws is goed nieuws

Zo denken wij in ieder geval nu maar.
Er is eigenlijk geen spectaculair nieuws te melden, maar ik wil jullie toch graag op de hoogte houden. Wij krijgen zo veel lieve en informerende berichten dat het ontroerend is om telkens weer te zien.

Sinds enkele dagen is mijn toestand stabiel, de hartslagen en bloeddruk zijn zoals ze horen te zijn. Ook het laatste beetje lichte koorts van 37,8 enzo is al twee dagen niet meer gezien.
Dit zijn allemaal goede tekenen, en geven aan dat de infectie in mijn been in ieder geval niet groeit.

Ook is vandaag het verband gewisseld en dr Hung gaf aan dat het er wederom iets beter uitziet. Nog niet goed genoeg voor de vervolg operatie, maar wel verbeterd.
Ook de ijzeren pinnen die nu uit mijn been komen zitten prima en hebben geen kleine infectie veroorzaakt.
Eigenlijk alleen maar goed nieuws dus!

We moeten nu geduld hebben en wachten op het moment waarop wij de terugvlucht te horen krijgen. Dat zal zeer waarschijnlijk deze week nog zijn maar we houden rekening met het weekend.
Er moet namelijk eerst een arts of zuster hierheen komen om mij te begeleiden. En volgens ons is het vooral een hoop papierentoestand
De terugvlucht gaat namelijk geregeld worden door SOS international in opdracht van onze reisverzekering , tot nu is mijn verblijf hier en de behandeling onder de ziektekostenverzekering gevallen en georganiseerd door ANWB alarmcentrale. Er moet dus een overdacht plaatsvinden en tja. . . Dat is dan toch even een gedoe bij dit soort dingen.

Verder is het wel gezellig aan het worden hier, ikken ondertussen alle zusters wel, want broeders hebben we hier nog niet gezien. Ze dragen hier trouwens hele leuke gekleurde jurkjes, iedere taak heeft een eigen kleur . Zo is wit met groen en blauw streepje de zuster in opleiding. Oranje dienen de medicijnen en zo allemaal toe. De lila kleur is van facilitaire dienst, wit is de hoofdzuster en roze weet ik niet precies maar dat zijn manusjes van alles. Op deze afdeling zijn ze er niet heel veel. Dieppaars komt altijd bloed afnemen en ik denk dat we er dan wel zijn. . . Alleen de zusters in China op de berg en in Lijiang hadden ook van die leuke hoofdkapje op. En daar liepen de artsen met een soort koksmuts op. Toch bijzonder als je dat aan ziet komen lopen terwijl je op een brancard ligt.
Hier loopt het gros alleen met een mond kapje voor, iets wat ik ook moet als ik de afdeling verlaat. Veel bezoekers nemen er ook een. Wel apart om te zien dat de ene het wel draagt een de ander niet.

Voorlopig valt hier weer een avond en genieten we toch even van het uitzicht over een miljoenenstad. . wat kun je anders. Wachten is niet alleen slecht, ook in Nederland kan pas geopereerd worden aan mijn been als die infectie weg is, dus het is ook nog een beetje nuttig.

Als er een vlucht geregeld is zal ik waarschijnlijk toch rechtstreeks naar een ziekenhuis gaan, Elisabeth waarschijnlijk. Er was geopperd om de quarantaine tijd die nodig is voor patiënten uit het buitenland vanwege het MRSA protocol te overbruggen thuis. En daar met hulp dan artsen dagelijks mijn medicijnen te krijgen. Het lijkt er nu op dat dat toch niet gebeurd. Dr Hung wil me naar een ziekenhuis hebben. Ik stel me al helemaal zo een plastic bubbel voor zoals je in films ziet, maar dat zal niet zo zijn. We vinden net wel jammer als ik meteen door moet. Een beetje hadden we ons verheugd op 2-3 dagen thuis. Maar als het beter is dan doen we dat natuurlijk.

Voor nu wens ik jullie een goede avond, wij gaan hier weer bijna slapen. Frank gaat weer naar zijn hotel en gaat een goed glas wijn drinken voor ons beide.

We mogen gelukkig zijn dat hij de hele dag hier mag zijn, ander waren we ook nog eens beide eenzaam in Hongkong. Nu komen we de tijd door met spelletjes, lezen en wat kletsen.

Bedankt voor het luisteren en hopelijk kan ik snel de vluchtdatum aan jullie melden.

Groeten van Frank en Corne