Bamboooe

Bijna zijn we gewend aan alle vreemde klanken, ik kan nu zelfs de twee dorpen die we vandaag bezocht hebben uit mijn hoofd opnoemen, Hongcun maar als eerste vanmorgen Xidi.

Gisteren op weg naar ons verblijf hier in Hongcun, zijn we gestopt voor een wandeling in het bamboe bos. Klinkt bijzonder maar eigenlijk zijn veel bossen hier bamboe. Beetje uit de kluiten gegroeid allemaal, 10 meter hoog is echt een kleintje. Doorsneden van 1 bamboestok is dan ook zeker 15 tot 25 cm. Echt gaaf wandelen.

De wandeling was wel wat confronterend. Het was namelijk een wandeling in heuvelachtig gebied met een Chinese gids. Waar ken ik dat toch van...
Gelukkig kunnen we goed met Alex overweg en werd vooraf ons al snel duidelijk dat het voor mij te doen moest zijn.
Een paar keer echt even moeten slikken als er bijv in een trap ineens een trede ontbrak en je vreemde stappen moest maken. Of het paadje langs de afgrond. Het waren zulke herkenbare beelden en uitzichten.
Was echt niet te vergelijken met toen, het was een mooi uurtje lopen met wat trappen en hier en daar een helling. Zo heb ik zeker mijn fysiotherapie gehad voor deze week. Heb dat ook wel gevoeld en eigenlijk vanaf drie uur de rest van de middag niet meer omhoog geweest behalve voor het avondeten.
Was wel trots dat ik het heb gedaan.

Vandaag dus twee dorpen die echt heel anders waren dan de vorige. Veel knusser van opzet maar ook ontwikkelder. Echt gezellig om door te wandelen samen met Alex die natuurlijk weer veel te vertellen had over de huizen. Zo bezochten we ondermeer Xidi, het dorp waar een ondergedoken kind van een keizer Lee werd ondergebracht en de familienaam Who kreeg. Zo bleef de dynastie veilig van de moordenaars. Helaas bleek deze zoon geen eer wraakzucht te hebben en vond het wel prima zo toen hij groter werd. Gevolg is dus wel een mooi en vooral rijk dorp, waarin veel bewaard is gebleven. Zo staat hier de enige raadzaal waar een portret van een vrouw hangt, want die mochten er destijds niet in.

Het voelt wel een beetje als indringen in sommige huizen, waar overduidelijk mensen wonen. Beide dorpen zijn Unesco erfgoed en daarmee krijgen mensen vergoedingen. Maar sommige wonen er nog gewoon. Mannen en vrouwen van 70-80 , en daar loop je zomaar door hun huis. Ze vinden het prima, zijn soms trots om je hun huis te laten zien. Soms willen ze je meteen wat verkopen en kijken ze heel zielig, maar vaak negeren ze je en zitten ze wat in hun stoel te puzzelen, lezen of staren.

Net hebben we ons eerste etentje met Alex gehad, zoals een goede gids en chauffeur betaamd zitten ze altijd ergens anders. Vandaag was er geen chauffeur, en ging Alex alleen zitten, en dat kan natuurlijk niet. Tis een aardige en vooral correcte jongen. Heel werelds en weet veel van verschillende onderwerpen. Ook bizar om hem dan vragen te horen stellen over MH17. Bewijst maar weer eens dat nieuws tegenwoordig wereldwijd is en dat zelfs een jongen uit het Chinese binnenland dat vluchtnummer kent.
Het was ook laatste eten bij ons inmiddels vaste restaurant, waar we nu vier keer zijn gedropt, sterker nog we zijn gisteravond opgehaald door de vrouw bij ons hotel. Voor het geval we het niet konden vinden... Jaja, ze wilde gewoon zeker zijn dat we kwamen. Het is hier zeker wel toeristisch maar alleen Chinese en die zijn nu weer net met school begonnen en dus is het erg stil.
Het enige stel westerse toeristen willen ze zeker graag aan hun tafel hebben zitten...