Dag 1 zit erop, vol emoties en fun!

22 aug

Wakker worden op je eerste vakantiedag is altijd prettig, zeker als alle spullen klaarstaan en er een taxi komt om je naar Schiphol te brengen. Alles ging voorspoedig en al snel zaten we aan de gate te wachten. Bij de gate naast ons stond de vlucht naar Kuala Lumpur van Malaysia Airlines klaar om te vertrekken. Ja, dat dachten wij toen ook. Zeker als je ook nog lees dat vandaag een vlucht met lichamen vertrokken is. Confronterend, maar zoals vele andere dingen die gebeuren, een eenmalige gebeurtenis. We zijn dan ook gewoon ingestapt.
Een vlucht die veel bekende landen voorbij deed komen van afgelopen zondag tijdens de Risk middag. "Inner" Mongolië , West Siberië , Ural , China maar eindpunt Hong Kong was nieuw.
Zo'n 12 uur later stonden we er dan. Stiekem kriebelde er van alles al, ik keek nieuwsgierig rond wat ik herkend of dacht te herkennen.
Het nadeel van reizen naar dit gebied, is dat als je na de vlucht aankomt, je ook nog 6 uur tijdverschil hebt. Hierdoor was het geen 12 uur nacht, maar 6 uur ochtends toen we landde. En daarmee heb je gewoon weer een hele dag voor de boeg.

De koffers hebben we gedropt, en omdat we niet om 9 uur ochtend de hotelkamer in mogen, zijn we meteen in een taxi gestapt naar Baptist Hospital. Onderweg zat ik me vooral af te vragen wat ik gezien had in de ambulances destijds. Maar Frank begon steeds meer bekende dingen te zien en was aan net navigeren, totdat het groene logo in beeld kwam... Ik zou bijna vergeten dat zijn tijd hier misschien nog wel moeilijker was, elke dag naar een ziekenhuis, pendelen met taxi's mij de hele dag aanhoren, ook voor Frank veel herkenning.
De taxi stopte onder de luifel en frank wist precies de weg. Binnen enkele minuten stonden we op D5, mijn etage. Hoe gek het ook klinkt, de weg er naartoe leek heel fijn en vertrouwd, en dat terwijl ik deze nooit op deze manier heb afgelegd. Toen de deuren open gingen zat er het vrouwtje in de lift, die deze bediende. Klinkt vreemd maar met een gebouw van zoveel etages heeft het zeker nut. Met een oortje in hoort ze alle patiënt transporten aankomen en deze hebben altijd voorrang.
De tweede keer dat de deuren opengingen was voor het uitstappen, meteen die vaal , perzik oranje kleur die zo bekend was. Een grote ronde balie met alle zusters in de divers kleuren pakjes. In een paar tellen stond ik bij het raam en keek naar het uitzicht, dat zo bekend is. Na een kort rondje zijn we even op een bankje gaan zitten, kijkend naar als en iedereen. Al snel zag Frank was gesmoes en werd er gewezen naar mijn oude kamer. Herkenning, dus toch na twee jaren. We hebben met drie bekende zusters staan kletsen die zich afvroegen wat er mis was met me omdat ik er weer was. Ongelooflijk dat ze zich zoveel wisten te herinneren, mijn bed, mijn verwonding, zelfs dat ik lantaarns en Mooncake had meegekregen naar Nederland! Echt details die niet heel normaal zijn voor patiënten. Gaaf gewoon, en dat terwijl ik eigenlijk vond dat ik ze niet mocht gaan storen. Ik ben heel blij dat Frank nog even wilde blijven. Ik heb blijkbaar indruk gemaakt, en ze waren blij om te horen dat het nu goed leek te gaan. Vol ongeloof keken ze nog naar mijn littekens die door de transplantaties zijn ontstaan en werden technisch gezien ook meteen de ingrepen herkend. Ook hier vonden ze het er netjes uitzien. Zowel dr Kleinveld als dr Hung hebben het top gedaan