Ongelooflijk. . . Hoe kan het eigenlijk

Dat was de gedachte gistermiddag toen we in de lobby van ons hotel bij de tweede internet Bali van onze vakantie stonden. De vrouw die de toegangscode voor internet gebruik verkocht was net naar huis toe en kwam pas na het weekend weer terug, niemand van de overige 10 mensen op het kantoor kon die kaartjes verkopen. Zucht. Dus het laatste verslagje is toch geschreven vanuit Tilburg.

Trinidad was echt geweldig, het is een heel klein stadje maar wel vol kleur, en muziek. Overal speelden bandjes, hoorde je salsa en werden Mojito's geschonken. Het is wel zo dat de stadjes hier erg klein zijn, dus echt hele dagen rondlopen is er nier veel bij. Trinidad was zeker de moeite waard, hier zag alles er tenminste goed opgeschilderd uit in de mooie frisse kleuren, iets dat je in Havana mist. Bovendien lagen er een soort van reuze kinderen kopjes als bestrating in de heuvelachtige straten, wat ook meewerkt aan het nostalgische gevoel. Want een paar keer je enkels zwikken door slecht straatwerk doet meteen denken aan de middeleeuwen.
Het was er wel toeristische, maar ja iedereen kent Trinidad natuurlijk. Mooi waren vooral de kathedraal en het uitzicht vanaf een toren. Maar eigenlijk konden we blijven lopen in de kleine straatjes. Bijzonder waren wel de kleine marktkramen die op straat stonden met een vreemde mix van producten. Zo had je handgrepen voor keukenkasten, pannen, snelkoppelingen voor waterleidingen maar ook magneetjes. Bijzonder. Geeft wel weer aan dat echt windels voor die dingen er niet zijn, en dat alles waar behoefte aan is aangeboden wordt als het beschikbaar is.
We hebben ook een cocktail gedronken in de bar die de wereldberoemde cocktail had ontwikkeld, de cancanua nogwat. Kortom wij kende de cocktail niet maar hij was wel lekker ;)

Het hotel was overigens goed bevallen, super de luxe maar wel heerlijk! We bleken een luxe suite geboekt te hebben, heerlijk bijkomen.
Zeker toen we de volgende nacht weer op een hotelkamer lagen in Havanna. De kamer was prima, maar wel een rare opstelling, de twee twijfelaars stonden achterelkaar en niet naast elkaar. Een soort stapelbed maar dan anders.

De rit naar Havana ging goed, de weg kenden we ondertussen wel, want veelal rijd je toch dezelfde stukken, zo moesten we weer via Cienfuegos terug naar de snelweg. We hebben overigens wel ons leven gewaagd voor een ijsje, we hebben gedaan zoals de Cubanen, parkeer je auto langs de weg en steek de snelweg gewoon over voor een ijsje. Maar gelukkig is de snelweg niet zo druk als bij ons, dus we hebben het overleefd.
Havana was weer super, het blijft echt een superstad om te zijn, vanmorgen hebben we het Havana Club museum , inderdaad het RUM museum, aangezien er net een Duitse tour begon zijn we Duitstalig door het museum geloodst en zijn we weer slimmer geworden. Zo wisten wij niet dat rum ook altijd bestaatuit een mix van verschillende jaren. Ook is niet altijd het recept exact hetzelfde. Maar het leukste was natuurlijk de laatste stop, het proeven van 7 jarige Rum die je drinkt als whisky. Heerlijk!
Tot 4 uur hebben we lekker gewandeld en vele terrasjes geprobeerd om natuurlijk ons geld op te maken.
Wij denken dat iedere Cubaan een doosje sigaren in zijn jaszak heeft om te verkopen, want dat begon wel wat te vervelen.

Vervolgens op naar het vliegveld, dat ook weer vernoemd is naar José Marti zoals bijna alles hier. Want de revolutie is toch echt wel het enige waar Cuba nu op leeft. De nieuwe generatie gaatdat wel veranderen volgens onze taxi chauffeur. Want zij hebben het allemaal niet zelf meegemaakt en dat verandert natuurlijk de denkwijze.

We hopen dat ze dan ook wat doen aan de vliegvelden en de burocratie want we hebben bijna 2 uur in rijen gestaan. Eerst voor de ticket, maar ja ook hier geld dat Frank zijn vlieg Miles en het bijbehorende gouden pasje ervoor zorgde dat we daar snel doorheen waren. Mar toen de douane. Na zeker 45 min in de rij vertelden ze ons dat de toeristen belasting aan een andere balie eerst betaald moest worden. Dus naar rij 2 waar we heel snel 50 euro lichter waren en een sticker rijker. Daarna de tweede keer in de rij, en we waren net aan de beurt. . . Ging onze Bali dicht want de medewerker moest gewisseld worden. Helaas duurde het 15 minuten voordat de nieuwe er was. Gelukkig was het niet zo druk...25 balies met overal 30 man in de rij en dat werden er steeds maar meer. . .

Na 2 uur rijen waren we aangekomen bij onze gate waar we natuurlijk 1 uur vertraging opliepen omdat iedereen vast stond in de rijen.

Ach ja, soms zit het mee en soms tegen, gelukkig hadden we op een wonderbaarlijke manier niet onze comfortclass stoelen maar vlogen we business class terug. Is echt aan te bevelen!! Maar zoveel geluk heb je vast maar 1 keer. . dat er eigenlijk geen gasten Wren voor business. Soms moet het gewoon zo zijn.


Frank is nu frietje halen en en is het weer opmaken voor de werkdag van morgen. . . Het gewone leven gaat ook voor ons weer gewoon door.